Νίκαια – Κωνσταντινούπολη – άφιξη Άγκυρα 3 το πρωί . Ξυπνάμε νωρίς για να προλάβουμε το τραίνο. Ενας γελαστός,  ευθυτενής ηλικιωμένος κύριος μας βοηθά να βάλουμε πίσω τις αποσκευές : O πρώτος Ιρανός του ταξιδιού μας.

Once upon a time in Anatolia :Ενα μισοάδειο τραίνο που σταματά σε ξεχασμένους σταθμούς, χωριά χαμένα και διαφημίσεις που έρχονται από το παρελθον , δυνατή (ημι-ελληνική) μουσική στο βαγόνι-εστιατόριο και ένας θεατρικός σερβιτόρος. Δυό ημέρες  για να διασχίσεις τις κοιλάδες και τα βουνά  της Ανατολίας..

Στο πλοίο πάνω στη λίμνη Βαν – το τελευταίο τμήμα της διαδρομής Άγκυρα – Tabriz- Τεχεράνη. Ιρανοί που επιστρέφουν από διακοπές, εναλλακτικοί Τούρκοι στο δρόμο για το Ιραν, μια φοιτήτρια κινηματογράφου απο την Ρουμανία προσπαθεί να γυρίσει ντοκυμαντερ αλλά έχει μείνει απο μπαταρίες..

Σαν ένα παράξενο αμφίβιο ζώο, η μηχανή του τραίνου ακολουθεί τις ράγες και κλείνεται μέσα στο καράβι..

Πέντε ώρες για να διασχίσεις την λίμνη Βαν – στο  βάθος το όρος Αραράτ.. Οι ακτές της λίμνης γυμνές – κανένα σημάδι ανθρώπινης παρουσίας – στην καρδιά του Τουρκικού Κουρδιστάν. 

Είναι πολύ εύκολο να πιάσεις κουβέντα: ( τα ονόματα προφανώς αλλαγμένα)
Abbas- 41 ετών, φωτογράφος: Λίγο θλιμμένος, περισσότερο θυμωμένος. There are no jobs, there is no future for anyone young in Iran…  Με συνέλαβε η αστυνομία για μια μέρα στις προηγούμενες εκλογές, ο αδερφός μου έμεινε στη φυλακή για έναν χρόνο
Αυτό που ξαφνιάζει πανω απο όλα ειναι πόσο απέλπισμενος και/ή ελεύθερος πρέπει να αισθάνεται κάποιος που μπορεί τοσο ευκολα να τα μοιραστεί αυτα με έναν αγνωστο..
Amit- 29 χρονών – καθηγητής αγγλικών – όλο γελάει:  Παίζει κιθάρα στο κατάστρωμα – the king of couch-surfing  – “κανείς δεν συμπαθεί την κυβέρνηση (στο Ιραν) – τα πάντα γίνονται στα κρυφά : αλκοόλ και ότι θελήσεις, τα καλύτερα πάρτι γίνονται πίσω από κλειστές πόρτες στην Τεχεράνη..”                                               Everyone is eager to share his time, his food and his music – you do not remember the last time you met so many generous and intelligent people in the space of a few hours and a couple of square meters.

3 το πρωί –  κρυώνοντας, αγουροξυπνημένοι στεκόμαστε στην ουρά  για ελεγχο διαβατηρίων στα σύνορα.

To   τραίνο φτάνει πολύ νωρίς το πρωί  στην Tabriz, πρώτη πόλη στο Ιράν